گوشی موبایل هوآوی مدل P8max – ظرفیت 64 گیگابایت دو سیم کارت

اگر نمایشگر P8مکس کمی بزرگ‌تر بود، آن را یک تبلت می‌نامیدیم. این گوشی! با آنکه خیلی بزرگ به نظر می‌رسد، اما طراحی جمع‌وجوری دارد که آن را بسیار محبوب می‌کند. با اینکه P8مکس نمایشگری در حدود 7 اینچ دارد، فقط 4 سانتی‌متر از P8 بلند‌تر است و این نشان از ابعاد و طراحی مناسب و استفاده‌ی موثر از ابعاد کوچک برای جا دادن نمایشگری دارد. برای این گوشی هم مثل P8 بدنه‌ای کاملا فلزی در نظر گرفته‌شده است. P8مکس با توجه به ابعادش و بدنه‌ی فلزی‌اش چیزی در حدود 228 گرم وزن دارد. قاب جلویی در مقایسه با P8، مثل سیبی است که از وسط نصف شده باشد. در واقع می‌توان گفت با بزرگ کردن ابعاد P8، گوشی P8مکس به وجود آمده است.

حتی اگر دست‌های خیلی بزرگی داشته باشید هم نمی‌توانید این گوشی را با یک دست کنترل کنید. شاید تنها بتوانید گوشی را با یک دست نگه‌دارید و با دست دیگر با آن کار کنید، که این مورد هم با توجه به فلزی که هر لحظه باعث سر خوردن گوشی از دست‌تان خواهد شد، مشکل به نظر می‌رسد. در مجموع اگر دست‌های کوچکی دارید با کنترل این گوشی مشکل خواهید داشت. البته حمل‌و‌نقل آن‌هم مشکل است. اصلا فکر نکنید می‌توانید P8مکس را به‌راحتی داخل جیب شلوار یا کیف‌تان قرار دهید.

استفاده از نمایشگری با اندازه‌ی 6.8 اینچ، باعث می‌شود تا دیدن فیلم، مطالعه و بازی کردن یا حتی وب‌گردی با این گوشی در اوج لذت باشند. هوآوی برای P8مکس، کم‌کاری نکرده و با اینکه این نمایشگر سایز بزرگی دارد، تراکم پیکسلی‌اش پایین نیست. برای این نمایشگر رزولوشن full HD در نظر گرفته‌شده که باعث می‌شود در هر اینچ‌اش چیزی در حدود 324 پیکسل وجود داشته باشد. برای محافظت از این نمایشگر هم از شیشه‌های نشکن گوریلا گلس نسخه‌ی سوم استفاده‌شده است.

همچنین پنل LCD و فناوری IPS در کنار حسگر سنجش نور محیط باعث شده‌اند تا این نمایشگر انتخاب مناسبی برای هر شرایط نوری یا مکانی باشد. در مجموع نمایشگر P8مکس با توجه به‌اندازه و نوع کاربری‌اش عالی به نظر می‌رسد و می‌توان آن را جز بهترین نمایشگر‌های موجود با این اندازه قرار داد.

شاید نام «های سیلیکون» (HiSilicon) ‌به‌اندازه‌ی «کوالکام» و «مدیاتک» به گوش آشنا نباشد؛ اما P8مکس از تراشه‌ی تولید شده‌ی‌ همین شرکت استفاده می‌کند. برای این تراشه‌ی 64 بیتی با لیتوگرافی 28 نانومتری هم دو پردازنده‌ی مجزا با فناوری big-LITTLE به کار گرفته‌شده که هر کدام 4 هسته‌ دارند. هر دو پردازنده بر پایه‌ی کورتکس A53 با فرکانس‌های 2.2 و 1.5 گیگاهرتز کار می‌کنند. البته های‌سیلیکون روی پردازنده‌ی کورتکس A53 بزرگ تغییرات فراوانی اعمال کرده و هسته‌هایی با معماری قو‌ی‌تر ساخته؛ در نهایت هم آن را کورتکس A57e نامیده که فرکانس پردازشی‌اش به 2.2 گیگاهرتز می‌رسد. هوآوی ادعا کرده این پردازنده در مقایسه با کورتکس A53 اصلی، کارایی و قدرت بیشتری ‌دارد. همچنین پردازنده‌ی کوچک هم به کورتکس A53 با قدرت پردازش 1.5 گیگاهرتز‌ مجهز شده است.

در کنار این دو پردازنده هم از مالی T624 با لیتوگرافی 28 نانومتری و قدرت پردازش 695 مگاهرتز به‌عنوان پردازنده‌ی گرافیکی بهره برده شده تا خیال هوآوی و کاربران‌اش بابت پردازش‌های گرافیکی راحت شود. در کنار این پردازنده‌ها، 3 گیگابایت رم از نوع LPDDR3 با فرکانس 1600 مگاهرتز برای تثبیت‌ این سخت‌افزار قدرتمند ‌به کار گرفته‌شده است.

با اینکه گوشی 64 گیگابایت حافظه‌ی داخلی دارد، امکان استفاده از کارت حافظه‌ی جانبی تا 64 گیگابایت، هرگونه نگرانی را در مورد حافظه از میان برده است. هوآوی P8مکس به لطف تراشه‌ی 930 از شبکه‌ی پرسرعت 4G پشتیبانی می‌کند. کاربر برای مکان‌یابی در این گوشی می‌تواند از GPS، GLONASS و Beidou بهره ببرد. البته امکان استفاده از Wi-Fi و بلوتوث هم برای کاربران این گوشی مهیاست.

برای P8مکس به‌صورت پیش‌فرض اندروید لالی‌پاپ، نسخه‌ی 5.0.1 در نظر گرفته‌شده است. البته نسخه‌ی سوم رابط کاربری این شرکت هم با نام «ایموشن» (Emotion UI) ظاهری مناسب به اندروید پیش‌فرض این گوشی بخشیده ‌است. در نسخه‌ی جدید رابط کاربری هوآوی با ‌چیزی شبیه به سیستم‌عامل iOS روبه‌رو هستیم. با اینکه بخش وسیعی از رابط ایموشن، محیطی شبیه به iOS دارد؛ اما بعضی از قسمت‌ها کاملا شبیه به iOS طراحی شده‌اند؛ مثل بخش تنظیمات دوربین و مرکز کنترل گوشی که با کشیدن انگشت از پایین به بالا روی نمایشگر ظاهر می‌شود. ‌ایموشن دکمه‌ی اصلی منو را از رابط کاربری اصلی اندروید حذف کرده است و برنامه‌ها و بازی‌های نصب‌شده، کنار هم و در صفحه‌ی اصلی قابل‌مشاهده هستند؛ دقیقا مشابه چیزی که در iOS شاهدش هستیم. کاربر در کنار آیکون این برنامه‌ها و بازی‌ها می‌تواند از «ویجت‌ها» و میان‌برها هم استفاده کند.

اگر شباهت‌ها را کنار بگذاریم، نوآوری‌های خاصی هم در این رابط کاربری به‌ چشم می‌خورد که در نوع خودشان جالب به نظر می‌رسند. اگر نوک انگشتتان را به‌سرعت بر صفحه‌ی لمسی بکشید، ردی مثل نور چوب جادوگران روی نمایشگر، مسیر حرکت انگشتتان را دنبال می‌کند. استفاده از تصاویر پس‌زمینه‌ی مختلف با هر بار روشن کردن نمایشگر با استفاده از کلید روشن/خاموش هم در نوع خودش جالب به‌ نظر می‌رسد. از حق نگذریم، رابط کاربری این گوشی از انیمیشن‌های جذاب در تمام قسمت‌هایش سود برده است؛ طوری که استفاده از آن در مدت‌زمان طولانی، خسته‌‌کننده نخواهد بود.

در هوآوی P8مکس شاهد دو دوربین‌ با حسگر‌های 5 و 13 مگاپیکسلی به ترتیب برای دوربین‌ سلفی و اصلی هستیم. اگر کمی دقیق‌تر اطلاعات حسگرها را بررسی کنیم، دوربین اصلی دریچه‌ی دیافراگم f/2.0 دارد. در لنز این دوربین از فناوری جذب نور RGBW استفاده‌شده است؛ به این معنی که این لنز ‌موقع جذب نور و ثبت آن‌ها به‌وسیله‌ی حسگر، بهترین عملکرد را دارد و رنگ‌ها را در نزدیک‌ترین حالت به واقعیت ثبت می‌کند. به‌طورکلی تصاویر ثبت‌شده با دوربین اصلی کیفیت بالایی دارند. رنگ‌ها زنده هستند و حدومرز آن‌ها کاملا حفظ‌شده است. از نویز بالا یا بافت‌های خاص که بخواهند از کیفیت تصاویر بکاهند هم خبری نیست.

رابط کاربری دوربین در نگاه اول، کاربر را به ‌یاد رابط کاربری دوربین آیفون می‌اندازد. کلید ثبت و شمایل انتخاب حالت عکاسی و فیلم‌برداری دقیقا مثل رابط کاربری آیفون است. همچنین در تنظیمات دوربین اصلی این گوشی، مواردی مثل عکاسی «پاناروما» و HDR هم به‌ چشم می‌خورد.

هوآوی P8 مکس انتخاب خوبی برای کسانی است که به گوشی‌هایی با نمایشگر بزرگ نیاز دارند؛ البته این گوشی نه‌تنها در ظاهر بلکه از نظر مشخصات سخت‌افزاری هم انتخاب خوبی به شمار می‌آید و ارزش خرید بالایی دارد. تراشه و سیستم‌عامل اختصاصی هوآوی، p8مکس قدرت بیشتر را در کنار مصرف پایین‌تر برای P8مکس به ارمغان آورده‌اند. همچنین دوربین‌های با کیفیت 13 و 5 مگاپیکسل و نمایشگری 6.8 اینچی با رزولوشن 1920 در 1080 می‌توانند از نقاط قوت هوآوی P8مکس و دلایل خوبی برای خرید این گوشی باشند. برای هوآوی P8 مکس سیستم‌عامل اندروید لالی‌پاپ نسخه‌ی 5.0.2 در نظر گرفته‌شده که یکی از مزایای آن به شمار می‌رود. یکی از ضعف‌های این گوشی انتخاب کاربر بین سیم‌کارت دوم و کارت حافظه‌ی جانبی است. کاربر نمی‌تواند از هر دو ویژگی به‌صورت هم‌زمان استفاده کند.